Katrin heeft de DDR-tijd echt wel meegemaakt en weet dus waarover ze het heeft. Er was veel meer saamhorigheid in Neuhof. Nu komen er de mensen uit Hamburg wonen en is het ieder voor zich. Lekker goedkoop en rustig voor hen. Ze hebben alleen geen idee wat een varken is. De kinderen zien ineens dat eieren uit kippen komen. Verder zitten ze de hele tijd op hun mobiel. Goed, voor zoon Max is het niet echt leuk in dit gehucht. Iedereen op vakantie, en sowieso zijn de andere kinderen een paar jaar jonger en niks voor hem. Dan is het ook nog eens scheisswetter. Hij is vriendelijk, maar verder, ach, een jongen hè. Hij rijdt rondjes op de grasmaaier en brengt Katrin met de rolstoel (multiple sclerose), en rijdt zelfs in de Cadillac. Op het erf natuurlijk, twaalf jaar is hij. Gaat naar het gymnasium eindelijk, verderop in Wittenburg. Over twee weken zegt hij. Nee, zegt Katrin, pas over drieënhalve week. Hoe dan ook hoe sneller hoe beter. Af en toe scheuren de auto's hier over de weg. Ze had graag die maximumsnelheid gezien die ze in de andere dorpen hebben, dertig per uur. Tja, dat zijn mensen met geld en meer invloed in de gemeente. Er zijn ook nog dorpjes waar ze de auto's vragen om vrijwillig dertig te rijden. Hier in Neuhof is het helaas gewoon nog vijftig. Man en dochter zijn naar Canada, dochter had er een half jaar op school gezeten voor een uitwisselingsprogramma. Nu kon ze haar vader alles laten zien wat ze had meegemaakt. Ze gaat nu Abitur doen en daarna geschiedenis en archeologie, waarschijnlijk in Bonn. Ze gaat echt de wereld in, alles wat Katrin nooit gekund heeft. Katrin is een hausscheisser.
Ik vraag nog naar Aktion Ungeziefer, de staatsoperatie van de jaren vijftig toen rond Zarrentin de mensen werden gedeporteerd naar gebieden ver van de grens, en de huizen in de Sperrzone met de grond gelijk werden gemaakt. Nee, dat was voor haar tijd allemaal. Neuhof was vroeger ook gewoon zoals nu. De bewoners werden zelfs gekoesterd door de regering. Die vond het prettig dat de streek bewoond bleef en deelde bananen en sinaasappels uit. Het onderwijs was ook veel beter. Overal hetzelfde, iedereen had dezelfde kansen. Nu leren ze in elk dorp weer andere dingen. Met potlood schrijven, dan weer met pen. Dan heb je meteen al achterstand als je naar de middelbare gaat. En dus die mobielen. Het gaat alleen maar achteruit. Ze hebben ons bedonderd toen, we hadden grote verwachtingen maar er komt niets van terecht.
