Ik was iemand die Adorno las! En in die moeizame, intricate, omslachtige, precieze taal die probeerde de gedachte steeds meer te verheffen en waarin elke punt die was gezet net een karabiner van een bergbeklimmer was, school nog iets anders, namelijk die specifieke methode om de sfeer van de werkelijkheid te benaderen, die schaduw van de zinnen die een vage begeerte in me konden oproepen om deze taal met deze speciale sfeer voor iets werkelijks, iets levends te gebruiken. Niet voor argumenten, maar bijvoorbeeld voor een lynx of een merel of een betonmolen. Want de taal hulde de werkelijkheid niet in zijn sfeer, het was andersom: de werkelijkheid steeg eruit op.
Knausgård, Vader
Geen opmerkingen:
Een reactie posten