Toon me

'Het is gewoon dit: Toon Hermans is zichzelf. Nu is hij dit aan deze zijde van de grens met het spelen van zichzelf, even later is hij dit aan gene zijde en is duidelijk dat hij speelt. Om dit te doen en te kunnen tonen moet hij het zo klein mogelijk houden. Het moet zo gewoon mogelijk zijn. En dan kan hij het tonen. Hij maakt mini-zigzagbewegingen die de grens tonen. Het ene tonen lokt het andere uit. Daarom wordt nu onthuld op tv wie hij was en moest er een biografie komen. Omdat Toon zich toonde wordt hij getoond. Zoals hij was, met de nadruk op zoals. Nu begrijpen we dat hij wel Toon moest heten. Heette hij geen Toon, dan had hij zich zo genoemd. Toon! zegt hij ons als het ware. Want zo was hij.'

 Simon